Już w 1466 roku pojawiły się pierwsze fundacje na rzecz rozbudowy domu dla osób kalekich i inwalidów powstałych po wojnach Huskich w Prudniku. Na kartach „Historii miasta Prudnika” napisanej przez dr. Wenzela czytamy o utworzeniu męskiego hospitalu, który funkcjonował jako przytułek pod wezwaniem św. Łazarza. Obiekt ten utrzymywany był ze składek charytatywnych a nadzór nad nim sprawował kościół.
Utrzymywanie domu z wolnych datków okazało się jednak niewystarczające, dlatego też w kosztach jego utrzymania zaczęło partycypować miasto. Między innymi chirurg miejski przejął opiekę medyczną nad mieszkańcami, a od roku 1771 powstało szereg fundacji na rzecz szpitala żeńskiego. Zwiększyły one w krótkim czasie środki finansowania, dzięki czemu wyremontowano pomieszczenia dla 4 kobiet.
Z początkiem 1786 roku na utrzymanie domu przeznaczano już 465 talarów rocznie, co zapewniało mieszkańcom wyżywienie, odzież, jak również 1,5 talara na inne wydatki.
Od roku 1812 po kolejnym remoncie obiekt przeszedł pod całkowite zarządzanie magistratu. Zaś w roku 1847 miasto przeznaczyło nowy teren pod budowę domu dla ludzi starych przy ulicy Kołłątaja , jednak obiekt został później przeznaczony na magazyny wojskowe.
Wzrastająca liczba ludzi starych i bezdomnych wymagała podjęcia natychmiastowych działań ze strony władz miejskich. Miasto kupiło więc w 1864r. za 2000 talarów teren z budynkiem i ogrodem przy obecnej ulicy Młyńskiej 11 od Jana Mehrforta. Budynek następnie został przebudowany zgodnie z projektem mistrza budowlanego Koepen.
W roku 1865 został ustalony statut tejże jednostki. Rok później obiekt mieścił 42 mieszkańców. Po kilkuletnich modernizacjach w 1868r. mogło w nim mieszkać 130 osób bezdomnych i biednych. W owym czasie aż do II wojny światowej opiekę nad chorymi sprawowały siostry „Elżbietanki”. Po wojnie budynek został odremontowany i w dalszym ciągu służył ludziom starym oraz schorowanym. W latach 50-tych przekształcono go w typowy „Dom Rencisty” dla ludzi starych, nie mogących samodzielnie egzystować.
W latach 60-tych na starych fundamentach budynków gospodarczych wybudowano jednopiętrowy budynek bez podpiwniczenia, z balkonem. Mieszczą się tu pokoje mieszkalne jedno- i dwuosobowe, magiel, biuro magazynu, sala rehabilitacyjna. Pomimo, że obiekt powstał w latach 60-tych naszego stulecia, to wymaga on modernizacji i podnoszenia standardów warunków mieszkalnych.
Do roku 1990 Dom pozostawał pod zarządem szpitala powiatowego, a następnie szpitala zespolonego w Prudniku. W 35 pokojach mieszkało 86 pensjonariuszy. Pokoje wyposażone były w łóżka, szafy oraz stoliki przy łóżku, w każdym znajdowała się umywalka bez toalety i łazienki.
W lipcu 1990 roku na bazie „Domu Rencisty” powstał Dom Pomocy Społecznej podległy administracyjnie Wojewódzkiemu Zespołowi Pomocy Społecznej w Opolu. Dom został powołany Zarządzeniem Wojewody Opolskiego z dnia 04.07.1990 nr 38/90 w sprawie utworzenia Domu Pomocy Społecznej w Prudniku. Od tego momentu nastąpiło przyśpieszenie prac modernizacyjnych i podnoszenie standardu usług bytowych oraz opiekuńczych.
Zmniejszono miedzy innymi liczbę mieszkańców do 80 i zlikwidowano pokoje czteroosobowe. Pokoje systematycznie zaczęto wyposażać w toalety i łazienki, przystosowane dla osób niepełnosprawnych, wszystko następowało adekwatnie do posiadanych środków finansowych.
W związku z reformą administracyjna państwa od stycznia 1999 roku DPS w Prudniku stał się jednostką organizacyjną powiatu prudnickiego. Dzięki staraniom Powiatu Prudnickiego placówka w roku 2008 osiągnęła wymagany przepisami standard usług, potwierdzony stosowną decyzją wydaną przez Wojewodę Opolskiego.
Czy chcesz przejść do strony: i otworzyć ją w nowym oknie?
